"We kregen om 5:30 uur te horen dat mamma was overleden en om 10:00 uur zaten we aan de koffie met de uitvaartverzorgster, foto’s uit te zoeken voor op de rouwkaart."
Je leest er weinig over. Misschien omdat het gevoel te diep gaat of omdat het niet past bij het oppervlakkige geluk wat we laten zien op social media of omdat we het niet durven doordat het als iets negatiefs gezien wordt of omdat we het gewoon niet willen. Het is raar, want dit hoort bij het leven. Één van de zekerheden van het leven, vroeg of laat krijgt iedereen er mee te maken; het verlies van een dierbare.
Wanneer het zo dichtbij gebeurd, zoek je vragen en antwoorden. Wat gebeurt er nu? Hoe gaat het nu verder? Hoe moet ik nu verder?
Je leert nergens wat rouw is, wat het betekend? Je leert het niet op school, niet tijdens je puberteit (als je geluk hebt), niet aan de keukentafel (tenminste ik niet). En dan ineens staat het op de deur te kloppen en heeft zichzelf al binnen gelaten. Het moment was daar, het moment waarvan ik hoopte nog heel lang uit te kunnen stellen... En nu moet ik het ondergaan en doormaken.
Toen ik net hoorde dat Mem was overleden, stond de wereld stil… niks was meer zoals het was. Het was 1 grote waas… Alsof een stuk van je hart uit je lichaam wordt gerukt, op de grond gegooid wordt om er vervolgens met een hak er nog lekker in te trappen, lekker kapot te maken en dan ook nog eens met van die draaibewegingen extra hard aanzetten. En gek genoeg weet ik alles nog van dat moment. Ik zat alleen in de auto, onderweg naar FRL en het ziekenhuis waar Mem naartoe ging.
De eerste dagen wordt je geleefd. Er is zoveel wat er geregeld moet worden, zoveel keuzes die gemaakt moeten worden. Voor jullie beeldvorming; we kregen om 5:30 uur te horen dat mamma was overleden en om 10:00 uur zaten we aan de koffie met de uitvaartverzorgster, foto’s uit te zoeken voor op de rouwkaart.
Toen de uitvaart geweest was, kwam ik in een fase van ongeloof en hoe moet pappa dit nu allemaal doen. En mijn zusje, hoe ga ik haar helpen/ondersteunen. Ik was met iedereen bezig, behalve mezelf. Na twee weken stond ik ook weer op de werkvloer om ‘lekker’ te gaan werken, want personeels te kort, drukke periode, etc. “Het leven gaat door, wij moeten door.” Misschien zijn het zinnetjes waar mensen zich aan vasthouden of om maar niet te hoeven voelen wat er gebeurd is, ik hoorde het teveel en te vaak. Zo vaak dat je gaat geloven dat het idd zo is. En dus deed ik dat ook.
De periode die volgde was een soort van verdoving met verschillende emoties, waarbij heimwee de boventoon voerde. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Wat ik weet is dat ik de dingen deed die ik moest doen, praten met de mensen die het nodig hadden (dacht ik) en een manier proberen te vinden om er mee om te gaan, wat uiteraard niet lukte.
En… ik had heimwee. Heimwee naar de telefoongesprekken, de stem, de bemoedigende woorden, het ongevraagde advies, de reacties onder een social media post, een berichtje… heimwee naar een teken van leven.
Ik voelde me schuldig (en nog steeds een beetje), omdat mamma had gevraagd of ik langs wilde komen. Eind september hadden we nog een telefoongesprek waarin ze zei dat ze me graag wilde zien. “Tuurlijk kom ik langs, maar oktober wordt lastig ivm drukte op het werk en thuis.” Elke telefoongesprek daarna benadrukte ik dat ik echt snel langs zou komen. Begin November was het weer rustig, dat was voor mij een goed moment… Little did I know dat ik haar idd begin November zou zien, alleen was het op een andere manier dan ik had gewild.
Waarom heb ik toen niet alles laten vallen en ben ik naar mamma gereden, hoezo was werk ineens belangrijk? En nog veel meer vragen. Zoveel vragen en vooral verwijten naar mezelf. Het rare is, dat wanneer ze nog geleefd had, had ik precies hetzelfde gedaan. Ik ging er niet vanuit dat mamma zo plotseling zou komen te overlijden.
Het bleef maar in mn kop zitten; ik had nog een keer kunnen knuffelen, een dikke kus op mn wang, aai over mn bol.
Ik weet nog dat ik tegen een collega zei dat de scherpe randjes er wel vanaf waren, maar dat zei ik ook alleen maar om mezelf door de dag te krijgen en proberen te leveren zoals ik van mezelf gewend was. Ik probeerde vast te houden aan de dingen die ik zonder na te denken kon uitvoeren.
Flashbacks waren aan de orde van de dag. Herinneringen die ineens boven kwamen en op de meest gekke momenten. Herinneringen van vroeger toen ik nog klein was, van toen we de laatste keer samen waren, van dingen die ze vertelt had. Vooral het laatste moment en wat er gebeurd was met mamma, hoe pappa haar had zien liggen en hoe mijn zusje haar heeft zien liggen. Vreselijk moet dat zijn geweest!
Aan de lopende band kwamen ze voorbij in mn hoofd en nog steeds komen ze af en toe voorbij. Soms mooie herinneringen, soms ook echt niet. Het is bijzonder hoe mijn hoofd dan werkt en me al deze herinneringen voorschotelt.
De feestdagen stonden voor de deur (sinterklaas, kerst, oudjaar & nieuwjaar, wat dan ook meteen de 64ste verjaardag van mem zou zijn geweest). “Als we die maar goed doorkomen!” Ik had alle ruimt vanuit het werk gekregen om samen met het gezin te zijn. Pappa kwam lekker bij ons logeren en oud & nieuw vierden we ook bij ons. Nieuwjaarsdag is de verjaardag van mamma en ik vond het belangrijk om dat samen ‘te vieren’.
’S ochtends werden we opgeschrikt door een vuurwerkbom die iemand met opzet bij ons in de tuin had geplaatst (best creepy als je de camera beelden terug kijkt). Vreselijk vond ik het, want wie doet dit en waarom precies nu! Gelukkig was er alleen in de tuin zichtbare schade en was verder alles en iedereen ok. Tot dat Bob, een week later, met zijn voorpoot door het raam van de voordeur vloog. Blijkbaar was deze toch geraakt door een stukje baksteen en was er een scheur ontstaan. Het scheelde niet eens een haartje of zijn slagader was geraakt door het glas!
In de maand Januari gebeurde er een hele hoop. Van Parijs, tot politie in je tuin, tot dierenarts bezoeken… Mijn hoofd kon alles niet aan. Het was een chaos in mijn hoofd. Ik was de controle over mezelf kwijt. Logisch ook, want er was nog veel meer wat verwerkt moest worden, maar daar had ik geen tijd voor door alle nieuwe onverwachte dingen die erbij kwamen. En dat is het hele ding: het onverwachte. Dingen waar ik geen invloed op had. De dood van Mem was ook onverwacht (ook al heeft de arts, in gesprekken die we na haar dood hebben gehad, dat dit waarschijnlijk vroeg of laat sowieso was gebeurd.)
Soms had ik dagen waarin het heel goed ging en periodes waarin het echt slecht ging, ik geen energie had, geen zin, op was. Zo erg dat ik er echt heel erg veel last van begon te krijgen. Ik wilde zo graag dat het weer werd zoals het was. Ik wilde rust! Geen gedoe, maar rust.
Uiteindelijk nam de frustratie en boosheid het overhand. Ik werd mega snel boos, de hele wereld kon de T***** krijgen. Wat normaal de leuke dingen waren, dingen waar ik energie van kreeg, waren nu een zware belasting. Alles was/is stom en ik voelde me heel erg alleen. Ik tegen de hele wereld. Alweer. Zagen mensen dan niet wat er gebeurde? Waarom was iedereen zo met zichzelf bezig en niet met mij? Klinkt egoïstisch, maar zo was het niet. Ik had hulp nodig. Mensen waarvan ik hoopte dat ze het op zouden pikken, deden dit niet.
Tot ik, na een discussie met Ries, een bord met eten door de woonkamer en keuken gooide. Bord kapot, vloer kapot, eten overal (vond Bob niet erg)… Ik schrok van wat er net was gebeurd. Wie was dit, waarom deed ik dit, hoe ik het zo hoog op laten lopen bij mezelf.
Misschien was de woedeaanval iets wat er echt uit moest, want sindsdien is er een landing ingezet. Ik ben weer langzaam terug aan het komen in het gewone leven.
Ik MOET meer praten, meer delen, meer mijn gedachtes blootgeven. Het is een heel proces waar ik doorheen moet. Een proces waarin je jezelf (en anderen) nog beter leert kennen en begrijpen. Het is het loslaten van iets wat niet meer terug kan komen. Het moet een nieuwe richting aan het leven geven.
De landing is nog bezig, maar ik merk dat ik weer een beetje kan genieten van de dingen die me energie geven (echt nog niet alles), ik kan weer een beetje vooruit kijken in de toekomst en daar mee bezig zijn. Wat fijn is! Ik ben nog steeds gefrustreerd en kan binnen 1 seconde mega boos worden. Het controleren van die emoties is en blijft lastig, kleine stapjes…
#rouwverwerking #rouwen #jezelfopnieuwontdekken
Reactie plaatsen
Reacties