Mijn fotografie ervaringen!
Hi! Ik ben Ace van Ace Photography. Mijn passie? Het maken van portretten die meer zijn dan alleen een foto. Van zachte, tijdloze portretten tot zakelijke portretten. Van castingportretten tot schilderachtige kunstwerken... ik zorg ervoor dat jij op de foto komt zoals je écht bent. Maar waarom zou je überhaupt een portret willen?
Een fotoshoot! Het is voor veel mensen een drempel om over heen te gaan. Zeker als je zelf niet graag in de belangstelling staat! Want dan draait het allemaal om jou en ben jij zelf het eindresultaat. Weliswaar op beeld, maar er gaat nog wel het één en ander aan vooraf. Omdat ik begrijp hoe lastig het is om het jezelf voor te stellen EN om dat ik regelmatig de vraag krijg: "Hoe gaat het precies in z'n werk?", hier een (soort van) uitleg over hoe een fotoshoot gaat. Van begin tot eind!
Soms dan gebeuren er van die dingen, waarvan je denkt: He? Hoe dan? Wij waren net verhuisd naar ons nieuwe huis en ik moest mijn fotografie-business helemaal opnieuw ontdekken. Want andere regio, nieuwe mensen, etc. In Cuijk was ik gestart, maar COVID-19 hield aan en de ene lockdown naar de andere volgde elkaar op. Dus ja, dat maakte het ontzettend lastig om iets van de grond te krijgen. Het werd opnieuw nadenken, wat wil ik, hoe wil ik het en hoe ga ik dat vorm geven. Ik zat nog helemaal in de onderzoeksfase. Wat ik al wel wist is dat ik portretten, en dan met name de fine art portretten, meer wilde gaan onderzoeken. Echter zijn er zoveel andere leuke dingen om te fotograferen en ook dat wilde ik gaan onderzoeken en een kans geven. Zo ook een bruiloft.
Sinds het overlijden van mijn lieve Mem, die vele te vroeg is gegaan, ben ik meer over het leven na gaan denken. Tegenwoordig is niks meer zoals het was, maar hoe gaat het zijn zonder.
Het zijn vaak zware onderwerpen die in mijn hoofd langskomen. Schrijven werkt therapeutisch voor mij, wat heel erg veel rust geeft. En misschien kan ik andere mensen een klein beetje herkenning geven d.m.v. de blogs
Verhalen over onderwerpen die dicht bij me staan of thema's die ik meemaak of zelf onderga. Soms is een Instagram post of Facebook bericht net te kort om het hele verhaal duidelijk op te schrijven. Ik vind het belangrijk om mijn hoofd te ventileren en hoop andere mensen hiermee een beetje te kunnen helpen.
Hi, ik ben Ace en het is vandaag precies twee jaar geleden dat we onze moeder verloren. Plotseling! Ze ging wel regelmatig met een ambulance naar het ziekenhuis, maar ze hadden geen idee wat er aan de hand was. Het eerste jaar heb ik veel geschreven en gemaakt om mijn rouwproces (een soort van) plek te geven. En ook om mensen mee te nemen in mijn rouwproces. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt, omdat ik het gevoel had dat mensen het eentonig begonnen te vinden. Ik kreeg berichten via social media met de vraag of het wel goed met me ging. Ik werd daar toen heel boos van, want waarom kon je niet gewoon bellen om dit te vragen? Dat is dan weer een stap te ver. Maar goed! Ik wil jullie meenemen naar een situatie tijdens mijn rouwproces. Een ommekeer in mijn (zoals ik het zag) veilige haven. Een plek waar ik niet constant herinnerd werd aan de dood van mamma.
Goede voornemens doe ik niet aan! Ik vind het stom. Zo… dat is er uit. Het is niet voor mij weggelegd, het is altijd hetzelfde en na 14 dagen ben ik het toch alweer vergeten. Maar als ik een wens mag doen, dan wens ik mezelf een lekker rustig jaar. Een jaar zonder levensgrote veranderingen die van alles op z'n kop zet. Ja, een nieuw jaar waarin ik de focus helemaal kan leggen op mijn fotografie.
In 2020 besloten Richard en ik een nieuwe weg in te gaan slaan. We wilden een vrijstaand huis in een rustige omgeving. Weg uit de woonwijk waar we woonde en meer mogelijkheden voor de toekomst. We zette ons huis te koop en gingen op zoek naar ons droomhuis. Al vrij snel (wat echt bijzonder was voor die tijd gezien de prijzen van huizen) vonden we onze nieuwe plek. Een mooi vrijstaand huis in een klein dorp met veel mogelijkheden. Helemaal happy kregen we in April 2021 de sleutel en kon het grote nieuwe avontuur beginnen.
Afgelopen zaterdag was het Pride in mijn geboortedorp Kollum.3FM had een opgeroepen gedaan om te kijken in welk dorp van Nederland een Pride het hardst nodig was. Sinds oktober 2020 is gemeente Noardeast-Fryslân officieel een Regenbooggemeente. “De gemeente wil een veilige en gastvrije gemeente zijn voor al onze inwoners en bezoekers. Vooral ook voor de kleurrijke LHBTI+ gemeenschap”. In Kollum is als teken hiervan, na Dokkum, een tweede regenboogbankje in de gemeente geplaatst. Het regenboogbankje is woensdag door de gemeente geplaatst in de speeltuin bij het Kindcentrum. “Wij zetten ons als gemeente in voor een sociaal veilige leefomgeving waar iedereen welkom is, ongeacht afkomst, geloof of geaardheid. Speerpunten in ons beleid zijn zichtbaarheid, acceptatie en emancipatie”, aldus de wethouder.
Je leest er weinig over. Misschien omdat het gevoel te diep gaat of omdat het niet past bij het oppervlakkige geluk wat we laten zien op social media of omdat we het niet durven doordat het als iets negatiefs gezien wordt of omdat we het gewoon niet willen. Het is raar, want dit hoort bij het leven. Één van de zekerheden van het leven, vroeg of laat krijgt iedereen er mee te maken; het verlies van een dierbare.
