Hi, ik ben Ace en het is vandaag precies twee jaar geleden dat we onze moeder verloren. Plotseling! Ze ging wel regelmatig met een ambulance naar het ziekenhuis, maar ze hadden geen idee wat er aan de hand was. Het eerste jaar heb ik veel geschreven en gemaakt om mijn rouwproces (een soort van) plek te geven. En ook om mensen mee te nemen in mijn rouwproces. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt, omdat ik het gevoel had dat mensen het eentonig begonnen te vinden. Ik kreeg berichten via social media met de vraag of het wel goed met me ging. Ik werd daar toen heel boos van, want waarom kon je niet gewoon bellen om dit te vragen? Dat is dan weer een stap te ver. Maar goed! Ik wil jullie meenemen naar een situatie tijdens mijn rouwproces. Een ommekeer in mijn (zoals ik het zag) veilige haven. Een plek waar ik niet constant herinnerd werd aan de dood van mamma.
Het gesprek werd geopend; “We willen weten hoe het met je gaat? Het heeft hele veel indruk op me gemaakt toen je zei: na een jaar weet niemand meer wat er is gebeurd”.
Sinds het overlijden van mamma had ik iets met data. Denk bijv. aan verjaardagen, moederdag, trouwdag, 6 maanden na het overlijden (toevallig koningsdag), etc. Ik voelde het als een verplichting om dan iets te doen voor haar. 9/10 dingen had te maken met foto’s. Een mooie foto met een verhaal erachter, een herinnering van ons. Het zat zelfs tegen het obsessieve aan. Op mijn eerste verjaardag zonder mamma, besloten we (pappa, Alletta & ik) om iets te gaan doen met de as van mamma. Van het werk had ik nog een gratis verblijf gekregen (zoveel jaar in dienst), dus besloten we om een weekend met z’n allen weg te gaan en mamma uit te strooien in de zee. De tijd tussen mijn verjaardag en het weekendje weg, ben ik alleen maar bezig geweest met hoe gaan we mamma uitstrooien, waar gaan we mamma uitstrooien, hoe ga ik dit vastleggen, wil ik dat zelf doen, of vraag ik iemand anders… ALLES voor dat ene moment moest uitgedacht worden! Dat verdiende ze namelijk.
In de tussentijd werd ik gebeld of ik mee wilde werken aan een herdenkingsconcert voor een collega/vriendin die het jaar ervoor zelf gekozen had om uit het leven te stappen als gevolg van een postnatale depressie (2 maanden voor het overlijden van mamma). Iets wat er toen heel erg ingehakt heeft. Nog zo jong, zo getalenteerd en een ontzettend mooi persoon. Ik vond het een moeilijke vraag, omdat het rouwen bij mij nog in volle gang was en ik niet zo goed wist of ik hier goed aan deed. Uiteindelijk heb ik besloten om hier aan mee te werken, omdat ik vond dat ze dat verdiende. Wel met de afspraak dat ik me een beetje op de achtergrond zou houden. De datum hiervoor was gepland en we zouden met een club oud-collega’s een stukje dansen en zingen uit een oude Center Parcs Show. Ze vond dit altijd geweldig om te doen, dus een mooiere manier om haar een eer te bewijzen was er niet. Hoewel ik er tegenop keek, keek ik er ook naar uit.
8 september vertrokken we met ons gezin naar Port Zelande voor ons familieweekend, waar we mamma uit zouden strooien in de zee. Port Zelande was mijn eerste werkplek en pappa en mamma kwamen hier altijd graag. Ze vonden de omgeving geweldig en mamma was een groot fan van de zee. Alles was geregeld en gedaan. Het was een prachtig weekend. De zon scheen volop! Vrijdagavond hebben we mamma uitgestrooid (dan hadden we dat maar vast gehad) en het is prachtig vastgelegd met een drone door mijn schoonzus. Het was een ontzettend emotioneel maar mooi moment waar ik met trots op terug kijk. Dat hadden we goed en mooi gedaan. Nu hoefde ik alleen nog maar de beelden samen te brengen om er een mooi filmpje van te maken. Mijn doel was om dan dit filmpje te posten op de socials op de dag dat ze 1 jaar overleden was (27-10-2023).
In dit weekend was ook pappa zijn verjaardag. Zijn eerste verjaardag zonder mamma. Ook dat verdiende speciale aandacht. We hadden dit weekendje weg bewust gekozen om weg te gaan, zodat hij thuis geen visite hoefde te ontvangen en hij deze dag rustig door zou komen. Voor hem hadden we een mooi ingelijste foto van hem en mamma samen. Een cadeau waar veel tijd en energie in ging zitten en wat ontzettend goed in de smaak viel.
Volgende project was het herdenkingsconcert. Het zou een muzikale avond worden met allemaal muzikanten die ooit met Mirriam op het podium hadden gestaan. Van fanfare tot Rowwen Hèze, het beloofde een hele mooie avond te worden. Door het slechte weer werd deze een week uitgesteld (28 sept). Persoonlijk vind ik dit heel fijn, want ik was nog herstellende van een beladen weekend en een week achter de laptop om het filmpje te monteren (en geloof me dat de tranen niet tegen te houden waren).
Ondertussen was ik ook gewoon aan het werk. Mijn manager mailde, ze wilde een gesprek. “Even de neuzen dezelfde kant op” was het antwoord op de vraag; “waar gaat het gesprek over?”. Ik zal wel iets verkeerd gedaan hebben, dacht ik. Dus op 27 september (1 maand later was mamma een jaar weg) ging ik naar mijn werk, gespannen en niet wetende wat er gezegd ging worden. Daar kwam ik, op kantoor waar mijn twee managers klaar zaten. In het begin van het overlijden van mamma had ik heel veel steun gehad van ze. We hebben veel gesprekken gevoerd waarin ik bijv. aan had gegeven dat na een tijd niemand meer zou vragen hoe het met me ging? De wereld draait door, ook al draait die van mij niet zo snel meer mee. Wat ik volkomen begrijp, maar wel heel erg pijnlijk kan zijn.
Het gesprek werd geopend; “We willen weten hoe het met je gaat? Het heeft hele veel indruk op me gemaakt toen je zei: na een jaar weet niemand meer wat er is gebeurd”. Ok, dat was netjes en aardig, maar klopte niet helemaal bij de reden waarom ik daar zat (voor mijn gevoel). En toen kwam het. Ze vonden mij negatief, dit was gebaseerd op berichten uit de WhatsApp-groep en geluiden uit het team. Huh? Waar kwam dit nu vandaag? Als een mokerslag in mijn gezicht kwam dit en precies in een tijd waar in ik net iets te veel te verwerken had. Ging mij dit nu echt gebeuren??!! Het klopt idd dat ik misschien de kritiek op de vacaturetekst iet subtieler had kunnen verwoorden, maar die andere twee dingen... knap om daar iets negatiefs van te maken. Na wat praten en vragen kwam ik erachter dat er ook geluiden uit het team vandaan kwamen. En wel van collega's waar ik (bijna) nooit mee samenwerk. Dit vond ik al bijzonder! Toen ik 1 van mijn managers vroeg hoe dit ter sprake kwam, kon ze mijn geen duidelijk antwoord geven. Vond ik raar, want ze was bij dat gesprek met die desbetreffende collega’s. En wanneer je besluit als manager dat het belangrijk is om dit te bespreken, moet je ook antwoord kunnen geven. Het gesprek liep niet af zoals ze waarschijnlijk gehoopt hadden. JA, het klopte dat ik misschien niet helemaal bij mijn werk was, maar de manier waarop dit ter sprake kwam klopte niet. Het was een amateuristisch gesprek die anders gevoerd had moeten worden. Misschien zelfs wel helemaal niet gevoerd had mogen worden.
Diezelfde avond besloot ik 1 van de collega’s aan te spreken op het gesprek wat ze had gehad met de andere collega’s. Toevallig stonden we samen ingepland. Ik wilde weten wat er was gezegd en wat er was gebeurd. Helaas kon zij niet omgaan met mijn directe manier van aanspreken en begon ontwijkend gedrag te vertonen. Ze voelde zich met de rug tegen de muur gezet. Euh… ja, dat gevoel kende ik! Mijn veilige werkhaven was niet meer mijn veilige werkhaven. Het was een gebied geworden waar mensen klaar waren met de situatie waarin ik zat en geen begrip meer konden opbrengen voor wat ik eerder gezegd had; “over een jaar weet niemand meer wat het verlies van een belangrijk persoon met mij doet”. Het is een mentaal iets wat niet zichtbaar is en dus niet te zien voor de buitenwereld.
Bijzonder detail is dat mijn toenmalige managers in de eerste maand na het overlijden van mamma, een boekje over rouwen-op-de-werkvloer hadden besteld. Deze wilde ze graag aan mij geven met de gedachte dat ik er misschien iets aan zou hebben. Echter bleek dit een boekje voor managers te zijn met informatie voor managers en het hoe om te gaan met medewerkers die iemand verloren zijn. Ik durf te wedden dat ze het niet gelezen hebben. Zo jammer, want als ze dat wel hadden gedaan waren ze erachter gekomen dat het best veel handvaten zou geven en dit gesprek op een andere manier in hadden kunnen steken.
Vanaf daar ging het ook echt bergafwaarts. Ik besloot mijn betrokkenheid met het bedrijf terug te schroeven naar 0, de groepapps (op 1 afdeling hadden we er 7) heb ik verwijderd en ik deed alleen de dingen die ik moest doen. Een sorry heb ik nooit gekregen, maar wel een “Ik kan mezelf tenminste nog recht in de spiegel aankijken”. Succes met je spiegel. Af en toe kreeg ik weer een opleving en dacht ik weer een beetje mee te kunnen denken, maar dat werd niet gewaardeerd en kreeg ik de deksel weer op de neus.
Tot op de dag van vandaag heeft dat gesprek, op een verkeerde manier, indruk op me gemaakt. Lang wist ik me ook geen houding te geven. Er gebeurde zoveel emotionele dingen op dat moment en, geloof me, ze waren van alles op de hoogte. Het herdenkingsconcert heb ik met een verdoofd gevoel gedaan. Ik was er, maar ook niet.
Uiteindelijk weet ik dat ik ze niks kwalijk kan/mag nemen. Ze hebben geen idee wat rouwen is, laat staan hoe je daarmee om moet gaan (hadden ze het boekje maar gelezen). Ik hoop oprecht dat zij er van geleerd hebben en zo'n situatie in de toekomst anders aan zullen pakken
Inmiddels hebben (bijna) al deze collega's het schip verlaten en drijft het schip weer rustig richting de veilige haven. Wordt het ooit weer zoals het was? Nee, maar de wereld blijft doordraaien en rouwen is een heel groot onderdeel van het leven. We krijgen er allemaal mee te maken.
Met liefde,
Reactie plaatsen
Reacties